HISTORIA POWSTAŃ ŚLĄSKICH

“Powstańcy, naprzód! Hej, w szeregi!
Na ramię broń, do boku stal!
Wytknięta droga! Odry brzegi!
W obronie staniem modrych fal.
Do walki, marsz, o świętą ziemię,
O święte chaty, święty siew,
O śląski lud, piastowskie plemię,
O serca polskie, polską krew!
Nie spoczniem aż ustąpi wróg,
Gdyż nas na bój prowadzi Bóg.”

Fragment pieśni potocznie zwanej hymnem powstańczym - „Powstanie Śląskie roku 1919”
sł. Emanuel Konstanty

I Powstanie Śląskie:
16/17 sierpnia – 26 sierpnia 1919 r., główny dowódca: Alfons Zgrzebniok - komendant Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) Górnego Śląska wraz ze sztabem POW w Sosnowcu.

II Powstanie Śląskie:
19/20 sierpnia – 25 sierpnia 1920 r., główny dowódca: Alfons Zgrzebniok - komendant POW Górnego Śląska.

III Powstanie Śląskie:
2/3 maja – 5 lipca 1921 r., rozkaz rozpoczęcia powstania wydany przez Wojciecha Korfantego - przewodniczący Polskiego Komisariatu Plebiscytowego (PKPleb.).

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY POWSTAŃ

Powstania Śląskie to trzykrotne zbrojne walki wyzwoleńcze ludności polskiej Górnego Śląska przeciwko Niemcom w latach 1919-1921.

Głównym impulsem do rozpoczęcia powstań były ciągłe represje, aresztowania, prześladowania i terroryzm władz niemieckich wobec polskiej ludności, a w szczególności chęć przywrócenia tych terenów do Polski.

Głównymi uczestnikami powstań byli robotnicy i chłopi, co nadało powstaniom charakter plebejski, fakt ten nie przeszkodził by powstania były przeprowadzone z konsekwencją, skutecznością i ogromną wolą walki.

Po minimalnych efektach pierwszych dwóch powstań, ostatecznie trzecie powstanie wpłynęło na Radę Ambasadorów, która 20 X 1921 roku zdecydowała o podziale Górnego Śląska z korzyścią dla Polski.

Bez wątpienia wszystkie trzy powstania przyczyniły się do ustalenia zachodniej granicy II Rzeczypospolitej.

Powrót do strony głównej